Kertasníkir

Í nótt kemur Kertasníkir

 

Seinastur úr skugga skreið

skrattinn Kertasníkir.

Börnin verða lostin, leið

á ljósin naggur kíkir.

 

Í skammdeginu skín svo bjart

skíma kertaloga.

Sleikir út um, slef og nart

í slarki ljósin toga.

 

Úr myrkri birtist mögur hönd 

mætust ljósin koðna.

Sést í neglur, sorgarrönd

og sviðna putta loðna.

 

Augun tóm af tólgarfíkn

tennur vilja snerta.

Físnir kvelja, fær smá líkn

af feitum tólgi kerta

 

---

En núna vinsæll vappar hjá,

væn er jólatörnin.

Bestar gjafir gefur þá

gleðjast litlu börnin.

Ketkrókur

Í nótt kemur ketkrókur

Dökkt var klæðið, dökk var lund,
dökkur birtist klókur.
Með boginn staut um stein og grund
stiklaði Ketkrókur.

Sagt var um þann ónytjung,
að ýfði hungurs tregi,
í ketið óx oft þráin þung,
á Þorláksmessudegi.

Hörku gómsætt hangiket,
hafði sérhver kompa.
Fólið stautinn langa lét
líða niður strompa.

Þjófóttur með gruggugt geð
gerði illt með poti.
Drungalegt sem dánarbeð
varð dagurinn í koti.

---

En núna sveiflar sínum krók
syngur lagleg kvæði.
Þægilegur þambar kók
þykir snilld og æði.

Gáttaþefur

Móti vindi í myrkri fór
um móa líkt og refur,
læddist nær svo nasastór
nágrár Gáttaþefur.

Allur fnykur æsti hann
en óður varð samt kauði
ef um jólin ögn hann fann
ilm af laufabrauði.

Tryllingur hann tók öll völd
tók hann þá til fóta.
Hræðilegur karl um kvöld
kom með nefið ljóta.

Drógst að bæjum djöfull sá
drafaði við gættir,
húsbændur og hjúin þá
hjálpuðu ei vættir.

-

En núna svífur sætur hjá
sveiflar nettan þjóinn,
gasprar milt og glottir smá
gefur dót í skóinn.

Stutt vísa um Gáttaþef

Ískalt loftið kyssir kinn
kyngir snjónum niður.
Gáttaþefur gægist inn,
gamall er sá siður.

Gluggagægir

Kom af fjalli, furðusveinn
fjarri breiðum vegi.
Þar rölti Gluggagægir einn
geðslegur var eigi.

Dökkar götur, drögin vot
dröslaðist um svartur.
Fann þá jafnan skúmaskot
ef skein of máninn bjartur.

Liðugur að ljósi rann
líkt og húsafluga.
Á kotum, glugga glæra fann
grályndur í huga.

Handtökin þar hafði skjót
í hirslum daufra glópa.
Gersemar og glæsidót
um greipar lét hann sópa.

-

En núna bankar blítt á gler
bjartur er án skugga.
Vænn hann lætur vita'af sér
veifar inn um glugga.

Sjá fleiri Jólasveinavísur

Bjúgnakrækir

Af fjalli birtist blásvört mynd
Bjúgnakrækir ljótur.
Fljótur niður freratind
fældist þessi þrjótur.

Iðragaulið innra brann
ekkert var þá nartað.
Ilm af krás á raftur rann
í reyknum ei var kvartað.

Karlinn þessi kunni list
að klifra upp í rjáfur.
Iðrafylli upp við kvist
uppskar bjúgnaháfur.

Af bjálkanum var bjúgnagnótt
bragðgóð mettuð fita.
Fengsæl var og niðdimm nótt
er nældi'hann sér í  bita.

En núna er hann algjört spé
og engum sýnir hroka.
Gengur kringum grenitré
og gefur nammipoka.

 

Sjá fleiri Jólasveinavísur

 

 

Skyrgámur

Skyrgámur næst skálmaði
skafla hungurmorða.
Um dimma flóa fálmaði
fír og vildi borða.

Sterkbyggður og stór hann óð
og stökk hratt þúfna milli.
Vaskur rann í vígamóð
vildi magafylli.

Í skímu nætur skreið hann inn
í skuggalegan bæinn.
Slunginn beið með slef á kinn
þá slær og gaular maginn.

Biðlítill við búrið hékk
það beygir hungrið sára.
Upp að tunnum æstur gekk
óhrært skyr sást klára.

En núna trítlar tískuhró
sem treður sig í kjólinn.
Hann kallar bara hó hó hó
og hristir búk um jólin.

Sjá fleiri Jólasveinavísur

Hurðaskellir

Í nótt kemur Hurðaskellir

Trylltur kom af tindi einn
tæpur var á geði.
Ærandi og súr var sveinn
sjaldan fannst þá gleði.

Eins og bjarg af fjalli féll
fúli sveinninn skrækur.
Er við heyrðum hurðaskell
hjartað sökk í brækur.

Sem ærsladraugur inn í bæ
oft snar lætin þóttu.
Inn í dal og út við sæ
æstur sveinn að nóttu.

Lævís var með geðið grátt
í gómnun jafnan smellti.
Ef hönd hann sá í hurðagátt
hljóp hann til og skellti.

En núna er hann hress og hlýr
hoppar yfir þúfu.
Trampar gólfið feitur fýr
fínn með rauða húfu.

Sjá fleiri Jólasveinavísur

Hurðaskellir er sjöundi jólasveinninn, hávaðabelgur sem skellir hurðum og truflar svefnfrið fólks. Sums staðar gengur hann enn undir nafninu Faldafeykir en hann á að hafa feykt til földum. Þótt margir tengi það við pilsfalda, var upphaflega átt við faldinn sem konur báru á höfðinu. Nafnið Pilsaþytur hefur því heyrst vegna þessa misskilnings, en ekki náð fótfestu og er hvergi getið í heimildum (af jólamjolk.is).

 

Askasleikir

Undanfarin ár hef ég bætt við einni og einni jólasveinavísu - nú er komið að Askasleiki. 

Treg var vitund,  tóm var vömb
trylltur hljóp af fjalli.
Í dalnum engin lítil lömb
lund í hungursfalli. 

Inn í bæinn arkaði
eftir náttmálsstundir.
Hryllingsbúkinn harkaði
höfðagafli undir

Hungrið særði sálartóm
sveinninn var í hnjaski.
Feginn sleikti gráan góm
er greip í brún á aski. 

Inn í bæ var dökkt og dimmt
draugaverur flæmdust.
Hund og kött hann kvaldi grimmt
kaldir askar tæmdust.

En núna kankvís krunkar hann
sem kanna upp á stólnum.
Þekkir allvel boð og bann
í blómarauðum kjólnum.

Sjá fleiri Jólasveinavísur

Askasleikir er jólasveinn númer sex í röðinni. Fyrr á öldum, þegar fólk mataðist enn úr öskum, faldi hann sig gjarnan undir rúmum. Þegar askarnir voru lagðir fyrir hunda og ketti til að leyfa þeim að sleikja, varð Askasleikir fyrri til, krækti í þá og hreinsaði innan úr þeim (af jolamjolk.is).

Pottaskefill

Furðudýr af fjalli valt
feitur vildi snarla.
Þegar loks hann kom, var kalt
kenndi sér mein varla. 

Milli bæja maraði
í myrkri ansi svangur.
Við eldahúsið hjaraði
heldur fingralangur.

Ef væflaðist af verði frá
vinnuhjú í rúmið.
Pottahrúgu hreif hann þá
og hljóp svo út í húmið.

Ekki kunni hann sér hóf
við hungri, engin pása.
Úr pottum öllum allt hann skóf
engar leifar krása.

En núna söngva sæta kann
hann sveif frá norðurpólnum.
Í kringum tréð nú trampar hann
í tandurrauða kjólnum.