Úr skúffunni I

Úr skúffunni

Þula:

Einn á gangi gekk ég hratt
geisla sá í myrkri.
Gulur máni gall þar hátt
með grófri röddu styrkri:
"Göngumaður gakk í sátt
greiðlega í suðurátt
vaddu út í vatnið grátt
voðir skaltu bleyta.
Æddu lengra út í nátt
að okkar bróður leita
á steini skaltu steyta
stattu þar, að bróður skaltu leita"
Í skyndi varð sú skipun góð
ég skyldi hann finna.
Vot varð sú vinna
vatnið kalda áfram óð
uns steytti á stinna
steinninn marði tvinna.
Glórulaus ég sýnir sá
svellkaldur og blautur þá
þæfð var brókarþynna
þreyttur, mæddur vonin frá
hló þá bróðir báru á
á blásvörtum fleti.
Magur bróðir mánans hló
marflatur á spegilsléttum fleti.

Til minningar um alla þá sjómenn er farist hafa í vetrartíð hér við land.
 
Er fór á sjóinn fagurt var og fróma golan
sæll ég fór að sækja kolann
sá svo fjandans kuldabolann

Blíður vindur breyttist skjótt í brjálsins viðri
hvarf í bylnum Hnjúkur syðri
hvellur nú er vélin niðri

Er hvín í vindi ég hendi mér í hvíta faldinn
eins og meyja illa haldin
ávallt faðmar hvassur kaldinn

Sjórinn rýkur sífellt meir og saltar hausa
brátt ég þarf nú bát að ausa
blindur nú ég við mig rausa

Er skrönglast útvið skutinn mikið skelfur tönnin
köld er úti Kára fönnin
kvíði því að frjósi hrönnin

Blásvart myrkur biður mig að brjóta klakann
nefnir svera nýja hakann
niðdimm aldan var að taka'hann

Hátt er öskur hvín nú dimmi hríðar kórinn
fagur er ei fjandans sjórinn
fullur nú er blauti skórinn

Háa aldan hentist yfir hertist sylgjan
drap mig ljóta drauga fylgjan
dró mig niður stóra bylgjan

Hér eru tvö kvæði sem ég orti um fuglaflensuna þegar fjölmiðlar voru að blása hana sem mest upp (síðasta vetur).

I

Nefrennslið úr nösum fugla
nasir þurrka'í fjaðravæng
sljóir nú af sleni rugla
slappir undir dúnsins sæng

Háu flugin, hóstinn truflar
hálsbólgan víst skemmir söng
kvefpestin þá kverkar hruflar
kórlög verða ekki löng.

Niðurgangur, nitursræpa
nú mun lenda hausum á
fólkið niðri fer að æpa
fuglaskítur drýpur þá.

II

Yfir lendur líða þær,
ljúfar endur fínar.
Fagrar rendur fuglatær
finna hendur þínar.

Ét úr lúkum lítið brauð,
ljúffengt mjúka hvíta.
Vængjum fjúka vind með gnauð,
vænar kúka - skíta.

Fuglagerið gogg og nef,
um grundir, hver og svörðu.
Ekki bera anda-kvef
yfir sker og jörðu.
 

Hérna var ég að prófa sonnettu.

Vatnið

Fögur blá slétta, ég fleytti völusteinum
fegurðin tæra, bærðist lítil gára.
Birtan var skær og bragð af salti tára
barnið þó aldrei, fast í vondum meinum.

Festist þó brátt í flóknum rekaldsgreinum,
fann ég ei botninn, hvöss þá rak mig bára.
Sægrátt varð blávatn, ég sökk til vits og ára
sóttu að skuggar, með blindum haturs veinum.

Sé ég í fjarska, fagurt land og vona
að fái ég náð að komast upp að ströndu,
- lognið það heillar, lífið það er valt.

Þar sé ég skjólið, þar er fögur kona
þar bíður hitinn, fast við sjónarröndu,
-vindur nú blástu, því vatnið það er kalt

 

Ég samdi eitt sinn nokkrar limrur um neftóbak.

Neftóbaks nettasta horn
nýmóðins - gleðin þó forn
hjartað mitt hyllir
hornið og fyllir
í trantinn ég treð núna korn

Mig dreymir um kornanna kös
og kreist méluð tóbakkó grös
sú er mín sæla
senn mun kok gæla
rennur það nú útúr nös

Nefholið nokkuð er fullt
nefrennslið orðið brúngult
ferlegt er forið
fölbrúna horið
framleiðslan fer ei mjög dult

Pontan mín pen er og fín
prýðileg er hún í sýn
hrýt þó sem hrútur
hreinn er ei klútur
neftóbaks nautn er ei grín.

 

Árið 2005 kom hafís upp að Íslandsströndum og bjó ég til dramatískt dróttkvæði við það tilefni.

Landsins forni fjandi

Hylur svalur hafflöt
harður barði kaldur
frost á brestur, feigur
flýtur hvítur djöfull.
Kælis kýla vindar 
klaka brakar skjöldur 
lemur landsins strendur
ljótur grjótið ber hann.

Fyllir allann fjörðinn
frið ei miðin hafa 
leið um látur brýtur 
höfn með bragði lagði.
Fann þar nýja fleyið
fölur kjölur brotnar 
bognar flýgur beygur
grátur, bátur liðast.

Um svipað leiti samdi ég þetta litla dróttkvæði.

Sól í suðri niðri
nú í hringi syngur 
öldublekið blikar 
himingráa bláa.
Sigla'um flauel, fleyin 
sólar stranga fanga 
gulir mala geislar 
vatnið titrar, glitrar.