Staka um brennivín

Logi kviknar, líðan mín,
ljúf svo bliknar tregi.
Egils þykkni appelsín
í því stiknar brennivín.

Ein staka um sumrið

Sumarveðrið sækir að,
sveitt og grátt í skapi,
tíðin veit ei stund né stað,
sturlast líkt og api.

Fagurgali

Minkurinn með morkna sál,
svo myrk sem sótið.
Vildi fara út í ál,
- yfir fljótið.

Keikur hindrar för um fljót
ferjumaður.
Mærir sig og mælir bót
- minkur glaður.

Flaut þar skjall um ferjugarp
sem ferjað gæti.
Handan fljótsins fuglavarp
- fullt af æti.

Sagðist vera seigur þjónn
svanur tjarna.
Lygin er sem ljúfur tónn
- lóubarna.

Skella myndu skoltar beitt
skrímslin farga.
Gráa máva getur deytt
- grimma varga.

Menn sem hafa minkum treyst
það munu trega.
Loforðsgleðin getur breyst
- geigvænlega

Yfir fljótið för var greið
með ferjuhrói.
Glott um beittan skoltinn skreið
- skelfur krógi.

Ferjan yfir fljótið hrökk
fagnar stoltur.
Í land með græðgisglampa stökk
- glefsar skoltur.

Loðið skottið skaust þá hratt
um skuggasali.
Fljótlega í farið datt
- fagurgali.

Sumarsólstöður

Sól að vetri hneygir háls
hundfúl og með klýgju.
Á sumrin er hún fersk og frjáls
og fær sér stutta kríu.

Seigur karl

Vösk þar þótti vendingin,

viðhaldið var breima,

í loftköstum var lendingin

nú ljómar Frúin heima.

Lenti í íslenskum hálendisrudda

Veðrið

Veðrið er að venju tvískipt á landinu:

Dropar falla dansa létt,
depurð mallar syðra.
Sólin skjallar klif og klett
og kyssir hjalla nyrðra.

Skuldarar

Þrjúhundruð milljarða loforðin létt
láku og runnu í sjóinn.
Í skuggganum nefndirnar skemmta sér nett
uns skuldara minning er gróin.

Sólstrendingur

Lýsisborinn, liggur hann í löðri sínu.
Eyðir hann þar evrukrónu
aumt er flagn á nefsins trjónu.

Sólarströnd

Hvítt er skeggið, hlýr er vindur, hvítur sandur.
Skemmist lifur, skjálfa hendur
skorpnar leðurhúð í rendur.

Djúpt

Að svara góðri vísu valdi

úr volgri leirsins súpu.

Svo var ort með innihaldi

afskaplega djúpu.