Nokkrar vísur

Sífellt tíminn sælu vekur
sveiflast prik.
Andartakið aldrei hrekur
augnablik.

----------------

Vaxtasmjörið smurt er á
smælingjana litla
Bankastjórarar brosa þá og
buddu feita kitla.

----------------

Sólin kveður takmark tært
tunglið bjarta þykknar.
Jólin koma skrautleg, skært
skartið seinna blikknar.

----------------

Vatnið þekur vota jörð
vatnið tekur.
Vatnið hrekur vonarsvörð
vatnið lekur.

Tvær stökur

Sumir mikinn eiga auð
og eta patébitlu.
Aðrir smyrja smjör á brauð
og smæla yfir litlu.

----------------

Í vetur fannst mér vinda hraust
en vorið það var endalaust.
Sumar fagurt söng við raust
síðan kom hér vætuhaust.

Haustvísur

Liggja núna lægðardrög
og lemja grjót á tindi.
Hlýjan víkur, haustsins lög
hljóma skært í vindi.

Sumar leið hratt, súrt sem ál
svakaleg var gúrka.
Fréttir voru'um ferjumál
og fúla hundaskúrka.

Limruhnoð

Eitt sinn var Anna frá Tungu
ólétt með þéttvaxna bungu
eftir hann Þór
þann ofvaxna jór
og þursinn hátt þandi þá lungu.

Þau kynntust á köntríaballi
er káfaði á henni Halli
í slagsmál þá fór
sláninn hann Þór
og vinur hans snaróði Valli.

En fætíngur fer oft í pínu
og fætur þeir trömpuðu'á Stínu
þeir gáfu'henni drykk
og daman varð kvikk
þau dönsuðu öll svo í línu.

Í línudans asnaðist Anna
og ástfangin varð strax af glanna
þann þráðbeina Þór
en þursinn var sljór
og talaði skakkt milli tanna. 

En örlögin ekki'að því spyrja
hvort amorinn vill parið smyrja
þurrt var hans brauð
og bragð eins frauð
en Anna var mjúk eins og myrja.

Saman þau urðu að einu
og enn er það varla á hreinu
afhverju loks
urðu eitt box
og í flækju að fallegri kleinu.

Grímseyjarferja

Á herrana blöðin nú herja
hræbilleg var ekki ferja
þeir hlusta þó vart
á væl og það kvart
förum nú bara til berja.

Eldsneytislimra.

Forðum var samráð í felum
er fyllt var á tankinn á vélum
nú syngja í kór:
"komum, ei slór,
sameinuð svíkjum og stelum".

Kuldinn flaug suður.

Hávært upp nú hlýnun sprakk
og hitun allra landa.
Kuldinn okkar fór á flakk
og flaug til sólarstranda.

Eitt lítið leyndarmál.

Eitt veit ég sem enginn veit
og það skekur sál
það mun ætíð þæfa leit
það er leyndarmál.

Níðvísa

Út úr honum aurbrúnt lak 
sem ekkert veit.
Úldinn maður enn sitt bak
uppá skeit.

Himininn og flóinn.

Blágrár himinn horfir oní sjóinn.
Í speglinum sér sjálfan sig:
"sætur er nú flóinn"