Millistétt?

Ýmist er stéttlaus hin útvalda þjóð

eða í fjölmörgum lögum.

Óljóst er því hver úr Sigmundarsjóð

sveipast mun batnandi högum.

Nokkrar stökur

Peð á borði vinna verk,
vappa áfram, taktfast þræla
og verja með því kóng og klerk,
sem kannski lítiÄ‘ í því pæla.

Á meÄ‘an drottning dreypir saft
dansar biskup, hrókinn þreifar,
og riddarar við kóngsins kjaft
kroppa'úr skeggi matarleifar.

---  

Biskup man enn magapínu
mikið hafði verið át
svo tefldi páfi peði sínu
í postulínið, skák og mát.

---

Hávær úti slyddan slær
slefar hratt á glugga.
En inni litla hnátan hlær
og hræÄ‘ist enga skugga.

---

Alhvít flýgur yfir tindinn ofankoman.
Í hlíÄ‘um fjalla grátt er gaman
gjarnan þjappar hún sér saman.

Vetur

Vetur blæs og nuddar nær
netadræsur hristir.

Kröftugt dæsir, kaldur hlær

klónum læsir, frystir.

Maraþon

Margoft lífsins maraþon,

magnar þúfusparkið.
Hæg er för þá hrein er von

en hröð við endamarkið.

Strax

Rennur látlaus, laus við baks
lækur niður hlíðar.
En strax er ýmist alveg strax
eða löngu síðar.

Staka og limra

Ég á það til að gleyma því jafnóðum sem ég yrki sjálfur:

Undrun mín er æðisleg
oft það nálgast heimsku
að ýmsar stökur yrki ég
sem alltaf falla'í gleymsku.

 

Svo er hér ein limra um fjárlögin:

Þeir halda að verði þau hallalaus
og hreifir þeir kalla þau gallalaus
en út úr þeim brýst
og eitt er þó víst
með öllu, að þykja þau mjallalaus.

Rómantísk haustvísa

Vetur bítur, brýnir nart,
blómstrið þrýtur, sölnar.
Fjöllin hvítna, hrímar skart,
hundaskítur fölnar.

Glóð

Kólnað hafa koluð sprek við kvæðasmíði.
Djúpt í ösku geislar glóðin
geymast þar enn bestu ljóðin.

Bæjarprýðin

Ég orti eina litla stöku þar sem ég sat á torgi í Osló um daginn og drakk öl:

Sólarljósið sjarma ljær

sviptist burtu kvíðinn.
Fagur er nú Oslóbær

og ölvuð bæjarprýðin.

Klapp

Sól og rigning kunna kapp,
klappa bæði glugga.
Baráttan er bölvað stapp,
birtan eyðir skugga