Nokkrar stökur

Arnarnesingar hyggjast læsa að sér:

 

Íðilfagra Arnarnes

yndislegt og mikla

harðlæsum nú hliðum vés

og hendum síðan lykla.

 

Eftir jól:

 

Þó að það sé nokkuð næs
að næra sig um jólin,
kann að heyrast kröftugt dæs
er kemur aftur sólin.

 

Árið:

Sannleikur er sirka klár
þó sífellt efinn nagi:
Var það líkt og önnur ár
- yfir meðallagi?

 

Nýr forseti:

Nú er aftur voðinn vís

varla finnst þá paradís

Gleðin hverfur, hjartað frýs

hættir bráðum Óli Gríms.

 

 

 

Svartþröstur

 

Í kulda sit ég fuglinn fagur 

feiminn þröstur svartur.

Ó að það kæmi aftur dagur

allur hlýr og bjartur.

 

Meðan ég við barrnál baksa

bætir enn í myrkur,

lengjast skuggar, skaflar vaxa

skímu - minnkar styrkur

 

En þó að ég sé mæddur, móður

og muni raunum flíka.

Þá kemur seinna sæla'og gróður

og sólin bjarta líka.

Kuldastökur

Élin lemur kalda kinn
kalt er nef og haka.
Veðrið ælir enn um sinn
ís og blautum klaka.

Frerablómin blómstra dátt

blöðin kuldinn skerpir.

Hafnarfjallið fölt og grátt

fötin að sér herpir.

 

Lífsins vítamín

Í krísu getur kvæðamergð
kreist fram brosin fín,
ljóst er því að ljóðagerð
er lífsins vítamín.

Hryllingsvísa:

 

Varúlfur þú vilt mig rífa'í sundur
verði tunglið alveg fölvagult,
Samt er eins og í þér sé smá hundur
ef að tunglið birtist trauðla fullt.

Vetur

Blómið kæfir kafaldsglýja
klessist snæviþakin jurt.
Angur svæfir andlit skýja
er þau þæfast hrakin burt.

Pólitísk staka

Þó oft sé mikill munur á
milli hægri'og vinstri.
Flokksgæðingar flestir þrá
að fylgja sama mynstri.

Steindór Andersen heiðraður

Steindórsbragur

Hér skal formanns flytja brag
fljóð og drengir, þögnum.
Meðan stormur leikur lag
ljóðagengi fögnum.

Okkar Steindór Andersen
oft finnst best að kveða.
Aldrei greindist andans slen
við orðin sést ei streða.
 
Röddin hefur mikinn mátt
myndi rjúpu passa.
Undir nefi geymir gátt
geysidjúpan bassa.
 
Þegar Iðunn sigldi sæt  
sveitt um lúðumýri,
ást og friður allt allright
einn hélt prúður stýri
 
Í pípu sína tóbak tróð
tefldi djarft við Kára.
Kvað svo fínust færaljóð
flóðsins svarta bára
 
Ef á miðum upp hann rauk
yfir drægist strangi.
Á landleið Iðunn öldur strauk
oft á hægum gangi.
 
Loks er masturs settist sól
sá vill fræðin kanna.
Settist fast í formannsstól
fornra kvæðamanna.
 
Hagyrðingar frekar fátt
fá til skós og klæða.
En snjall hann syngur sönginn dátt
Sigurrósarkvæða.
 
Veggi ennþá klifrar knár
karl á þökum tiplar
Hvergi rennur, hvergi sár
hvergi‘á tökum skriplar.
 
Þó karl sé hress við bland og bús
best skal nefna‘og rýna:
að milli þess hann knúsar krús
hann knúsar Hrefnu sína.

Í Þorskafirði

Víða kólnar vetrar senn
visna lendur kaldar.
Í Þorskafirði þrauka enn
þrettán sprækir tjaldar.

Þegar rignir

Þegar rignir, rýkur aldan
rokið skemmir svefn og vöku
Þá er fínt að fá sér kaldan,
fínan mjöð og yrkja stöku.