Steindór Andersen heiðraður

Steindórsbragur

Hér skal formanns flytja brag
fljóð og drengir, þögnum.
Meðan stormur leikur lag
ljóðagengi fögnum.

Okkar Steindór Andersen
oft finnst best að kveða.
Aldrei greindist andans slen
við orðin sést ei streða.
 
Röddin hefur mikinn mátt
myndi rjúpu passa.
Undir nefi geymir gátt
geysidjúpan bassa.
 
Þegar Iðunn sigldi sæt  
sveitt um lúðumýri,
ást og friður allt allright
einn hélt prúður stýri
 
Í pípu sína tóbak tróð
tefldi djarft við Kára.
Kvað svo fínust færaljóð
flóðsins svarta bára
 
Ef á miðum upp hann rauk
yfir drægist strangi.
Á landleið Iðunn öldur strauk
oft á hægum gangi.
 
Loks er masturs settist sól
sá vill fræðin kanna.
Settist fast í formannsstól
fornra kvæðamanna.
 
Hagyrðingar frekar fátt
fá til skós og klæða.
En snjall hann syngur sönginn dátt
Sigurrósarkvæða.
 
Veggi ennþá klifrar knár
karl á þökum tiplar
Hvergi rennur, hvergi sár
hvergi‘á tökum skriplar.
 
Þó karl sé hress við bland og bús
best skal nefna‘og rýna:
að milli þess hann knúsar krús
hann knúsar Hrefnu sína.

Þjóðsagan um Fjalla-Hreiðar

Fjalla-Hreiðar á fjall sig dreif
með fé sitt allt
í víking fór þar vesæl kveif
með vit sitt snjallt.

Fjalla-Hreiðar upp fjall sig dreif
með fé sitt allt
með bólgið veski bjartsýnn kleif
bergið svalt.

Fjalla-Hreiðar um fjallið dreif
með fé sitt allt
upp á toppnum enn sést veif
ansi kalt.

Hreiðar Már nýkominn frá Suðurskautslandinu

Kötturinn og varðhundurinn

Lasburða nú lýður pælir:
hví læðist ennþá köttur hér
sem fúlum hnökrum úr sér ælir
yfir gólf og spreyjar smér.

Varðhundur með votann hvarminn
vætir þegjandi sitt ból.
Sem lítil mús hann hylur harminn
í holu finnur lítið skjól.
 
Já hann vill miklu frekar flótta
og fela mörg sín leyndarmál.
Kannski'hann finni kisu ótta
krauma djúpt í sinni sál.

Taki til sín sem eiga.

Um höfuð þeirra hangir svartur kassi
sjónskertir á siði, þeir
sitja'á feitum rassi.

Í kompu sinni sitja enn og bíða
af sér hret og orrahríð
og engum barning kvíða.

Eitt er víst að af sér varla segja
okkur ljúgja lævíst að 
læðast um og þegja.

Kafsigling

Í góðærinu Geir varð ölur
gáði ei að sér.
Hann sigldi hratt þó sumar tölur
sögðu: þar er sker.
Af feikna afli inn sprakk kjölur
-aflaskip nú fer.

Í stýrishúsi áhöfn argar
og vill sinn hvítþvott.
Sljór samt Geir enn slefar, gargar
með slæman þynnkuvott.
Skipstjórinn ei bátnum bjargar
bráðnað er hans glott.

Sumarbústaðaferð

Mælifellið freknótt gnæfir yfir
fölnuð grösin dansa kuldasalsa.
Haustfiðrildið hýmir enn og lifir
en hundskast senn í burt í þessum kalsa.

Því er gott að göslast út í potti
grilla kjöt í lopapeysu heitri.
Opna bjór með breiðu hýru glotti
og bergja'á miði, þessu ljúfa eitri.

(ort í Gestabókina að Steinsstöðum þann 12 október)

Ferðasagan.

Frá Hafnarfirði hægt fór fley
hálf var ferðin.
Stefnulaust sem hlöðuhey 
en hvasst sem sverðin.

Öldur klauf sætt ofurskip
á átta mílum.
Framhjá hval með sælusvip
og söddum fýlum.

Sjóskip gott fór gegnum él
gerði'ei skaða.
Því öll skip líða ljúft og vel
á litlum hraða. 

Gleðileg jól

Þó að sólin svífi lágt
og syrti hól og ós.
Þá fegra bólin frekar sátt
falleg jólaljós.

Klæði eignast krakkar skulu
svo köttur fái'ei börn að smakka.
Jafnvel litla ljóta dulu
láta skalt í jólapakka.

Nokkrar stökur

Grefur tíminn skörð í sker
skekur alla foldartíð
tekur burtu tangaver
tefur það ei elfan víð.

------------------

Gaf vel á bátinn er bálviðrið sótti
á ballarhaf skelin mín fór hægt í mót.
Hratt þá mig sótti að alsherjar ótti
ætli nú losni burt kjölfestubót.

Þandi sig brimið og bölvaði kallinn
því báturinn fylltist af löðrinu hratt.
Draup vætan uppfyrir dekkið og pallinn
dásemdir lífsins ég hafði þá kvat

Mjög gamall hegri.

Eldgamall argur einn hegri
aldrei fyrr sást nokkur tregri 
hér sást eitt kvöld
hálft fyrir öld
en hann var þá allnokkuð fegri.

Kúhegrar baula sem kýrin
og köld þykir þeim nokkuð mýrin
þeir snyrta sitt stél
og stífa það vel
því flott þykir þeim frónsku dýrin.

Og kúhegrinn gáttaður getur
ei gleymt álft sem kynntist hann betur
vængir sem krít
væn var og hvít
og vonlaust að finna um vetur.