Tvær vísnagátur

Fatnaður var faglegur.

Ferðast, veldur skelfingu.

Gulur drykkur gagnlegur.

Geymd er inn í hvelfingu.[1]

 

Höndunum í kulda, kær.

Kaka lítil heitir.

Lætur saman leiðslur tvær.

Losta drengjum veitir.[2]

 

Svar hér aðeins neðar

.

.

.

.

.

..

.

.

..

..

.

.

.

 

[1] Kóróna

[2] Múffa

Stökur

Móður er og mikið sakna,
mæni á klukku, í sófa drolla,
senn ég fer að sofa - vakna,
sýp svo ljúfan kaffibolla.

---

Níðið væri næstum lof,
nýtt er tækifæri,
þó það kannski yrði of
ef orðið hulið væri.

Blása vindar

Blása vindar, bólgnar sær
brakar grind og skrjáfar.
Stormur blindar, brimið hlær
bárur synda máfar.

Jólatrésríma

Öxin brýnd og yndæll friður,
arka ég um skógarnefnu.
Full er gleði, fullur kviður,
fagna laus við átt og stefnu.

--

Við hæga göngu maginn mallar
maltað viskí nærir kroppinn,
skyndilega skítur kallar,
skal ég núna finna koppinn.

Ljóst að hérna birtist brúni,
bráðum saurgast snjórinn hvítur,
undir fögrum fannardúni
falinn verður ljósbrúnn skítur.

Hann er nokkuð hlýr og mjúkur
hann mun bræða snjóhuluna.  
Hreinn nú litast hvítur dúkur
heyrist lágvær gleðistuna

.

Skógur ilmar, fuglar flýja
flæðir snæviþakin drullan.
Yggla sig nú andlit skýja
og þau hylja Mánan fullann

--

Finn að lokum fagurt grenið
flott er tréð með beina stofna.
Heim ég fer og hverfur slenið
hlýtt er rúm, ég glaður sofna.

Ketkrókur

Í nótt kemur ketkrókur

Dökkt var klæðið, dökk var lund,
dökkur birtist klókur.
Með boginn staut um stein og grund
stiklaði Ketkrókur.

Sagt var um þann ónytjung,
að ýfði hungurs tregi,
í ketið óx oft þráin þung,
á Þorláksmessudegi.

Hörku gómsætt hangiket,
hafði sérhver kompa.
Fólið stautinn langa lét
líða niður strompa.

Þjófóttur með gruggugt geð
gerði illt með poti.
Drungalegt sem dánarbeð
varð dagurinn í koti.

---

En núna sveiflar sínum krók
syngur lagleg kvæði.
Þægilegur þambar kók
þykir snilld og æði.

Veðrið

Kári blæs nú helst til hast,
hrjúfar skrapast kverkar.
Rámur hvæsir, hringsnúast
hryðjur kaldar, sterkar.

Föstudagurinn svarti

Kátt er yfir köldum hjörtum,
kaupmenn halda veislu,
á föstudegi, furðu svörtum
fagna meiri neyslu.

Blásvart húmið

Fuglar éta fræin köld og frostið bítur.
Stjörnubjart er blásvart húmið
bísn nú freistar hlýja rúmið.

Sjálfslýsing

 

Þórðargleði ofar er,
aldrei fettar granir.
Streði unnir, sjaldan sér,
súrar ofskynjanir.

Sumaraukinn

Sumaraukinn kitlar klett,
krumminn baukar hrjóður,
hrossagaukur leikur létt,
ljósgrænn þraukar gróður.

Breytt: Þessi staka hefur breyst eftir að mér var bent á hvað orðið hrjóður er undarlegt orð og eftir að ljóst var hvað þessi vísa var stutt frá því að vera sléttubönd. Gleymið því þessari að ofan og munið þessa frekar :)

Sumaraukar kitla klett,
krumminn baukar hljóður,
hrossagaukar leika létt,
ljósgrænn þraukar gróður.