Pottaskefill

Furðudýr af fjalli valt
feitur vildi snarla.
Þegar loks hann kom, var kalt
kenndi sér mein varla. 

Milli bæja maraði
í myrkri ansi svangur.
Við eldahúsið hjaraði
heldur fingralangur.

Ef væflaðist af verði frá
vinnuhjú í rúmið.
Pottahrúgu hreif hann þá
og hljóp svo út í húmið.

Ekki kunni hann sér hóf
við hungri, engin pása.
Úr pottum öllum allt hann skóf
engar leifar krása.

En núna söngva sæta kann
hann sveif frá norðurpólnum.
Í kringum tréð nú trampar hann
í tandurrauða kjólnum.