Stúfur

Stúfur kom þá, stuttur var
stirður óð hann skafla
þegar snjóinn þunna skar
þurr varð ei við nafla.

Naflakaldur náði kot
það næturhúmið langa.
Í eldhúsanna skúmaskot
skyldi leita fanga.

Lágvaxinn í laumi hékk
í leyni út við glugga
þegar frúin svaf við sekk
þá sást í lítinn skugga.

Stelsjúkur með stutta brá
þar stemma fornar sagnir
nýja pönnu náði þá
að naga brunnar agnir.

Nú er væskill, vinadæll
vinsæll dansar jólin
skrúfaður með skeggið sæll
hann skýst í rauða kjólinn.