Sunndals-Helga

Myrkur og skuggi, martröðin þvöl
máttlausa hálsana kreisti
skynjunin eilífa kuldi og kvöl
kafnar hlýja og neisti.
Ráfa grýttar götur bakið í keng
gráan hef og slitinn tilverustreng
sumir minningu sverta
nauðbeygð og köld úr gröfinni geng
gott var að finna og snerta.

Sólin og hlýja er minningin mjúk
man eftir lyngi í blóma
léttstígar kóngulær kitluðu búk
kólnuð minning í dróma.
Slóðin horfin skefur fönnin í skafl
skríð ég móti stormi en vonlaust er tafl
náföl við Nónskarð mun dvelja
limir þar frusu lamað mitt afl
legginn ættar mun kvelja.

Hrútur og gimbur hlupu burt tvö
húsbóndans belti það stingur
kaldlynd ég geng því með kynslóðum sjö
kolsvart hjartað mitt springur.
Svefns og vöku milli mara þú skalt
mun ég taka frá þér vonina og allt
látlaust og týnt er mitt leiði
húmið tóma mig kallar á kalt
kraumar ólgandi reiði.