Afi Magnús

Ég má ekki gera Afa-mun, en hinn Afi minn hann Magnús heitinn Guðjónsson frá Innra-Ósi í Steingrímsfirði (hann lést um það leiti sem ég fæddist held ég) var mjög gott skáld (eða hagyrðingur eins og hann vildi orða það sjálfur). Í Strandapóstinum birtist í gamla daga nokkrar vísur eftir hann og þessar sem ég hendi inn núna eru úr fjórða árgangi (1970).

ÍSAVETUR 1967

Veitir grand og værðir tefur,
vonzku blandinn svipur þver.
Íslands fjandinn forni hefur
fast að landi troðið sér.

Fremur dapurt finnst mér hér,
fellur krap á hólinn.
Kulið napurt ætið er,
ef ylrík tapast sólin.

ÚTFALL Í BREIÐAFJARÐAREYJUM

Dregst frá landi drafnar band,
dignar andans stálið.
Æ, hver fjandinn, illt er stand,
ennþá vandast málið. 

VOR

Bjart er yfir breiðri sveit
bráðum kemur vorið.
Grær í hverjum gróðurreit,
greikkar sólin sporið.

Leysir snjóa, lifna blóm,
lindir í hlíðum hjala.
Fyllast loftin fugla róm,
fjólan skreytir bala.

ÉG

Lítið fékk ég fræðasáld,
finnst því hvergi slyngur.
Aldrei gat ég orðið skáld,
aðeins hagyrðingur.

Afi Höskuldur

Ég ætla hér að birta nokkrar vísur eftir Afa heitinn, Höskuld Bjarnason (frá Drangsnesi) að gamni, hann bjó til nokkrar og þarf ég að komast í vísnaboxið hennar Ömmu og fá að skoða það betur.

Um Ömmu orti Afi svona þegar hún var ellefu ára, eða eins og hann sagði sjálfur: "Hún mun hafa verið 10-11 ára þá og ekki datt mér í hug að hún ætti eftir að verða konan mín."

Halldórsdóttir Anna er,
yndisblíða snótin,
fremd og prýði fylgi þér,
fögur strandarósin.

Þegar Afi var 70 ára bjó hann til þessa:

Viljann ekki vantar hér,
vel svo duga megi,
en getan engin orðin er
hjá anga karla greyi.

Til Ömmu:

Lund er blíð og létt er geð
sem lífsins dyggðir sanna
engin betri önnur er
en yndislega Anna.

Vísnaþáttur Feykis

Í kaffitímanum þá rakst ég á Feyki sem er fréttablað fyrir Norðurland vestra, þar var vísnaþáttur eftir Guðmund Valtýsson frá Eiríksstöðum og minnist hann á mann frá Drangsnesi, Guðmund Þ. Sigurgeirsson. Allavega var þátturinn svona orðrétt:

Guðmundur Þ. Sigurgeirsson, sem ég held að hafi lengst af sinni ævi átt heima á Drangsnesi yrkir svo.

Kyljur snjallar kveðast á
hvítnar allur boðinn.
Eg mun valla undan slá
ögn þó hallist gnoðinn.

Önnur vísa kemur hér eftir Guðmund.

Ef frá striti á ég frí
unun veitir sanna.
Láta hugan laugast í
ljósi minninganna

Að lokum frá Guðmundi þessi ágæta bæn.

Síðan þegar sest í naust
saddur lífs af fári.
Heilagur Drottinn hispurslaust
hýrgaðu mig á tári.