Á flæðiskeri

Svart er skerið, sjónum ofar svífa máfar.
Fellur að og freyðir úði
fjöruþang er blautur púði.

Sjórinn gutlar, svefn er rofinn, salt í munni.
Reisir bakið skrokkur skældur
skerjagestur illa þvældur.

Fætur blotna, flæðiskerið fer að hverfa.
Hávært öskrar hraðfleyg þerna:
"Hvað ert þú að gera hérna?"

Gloppótt minni, glært og tómt sem gráa djúpið.
"Upp fórst skerið æði kaldur"
ansaði í fjarska tjaldur.

Spurning vaknar, sem ég vil þó vart um hugsa:
"Til hvers lífsins dreggjar dreypi
er dómur minn að sjór mig gleypi?"

Yfir skerið skella bárur, skrokkur titrar.
Hátt mót vindi kría kallar:
"Krí nú skolast bjargir allar"

Dílaskarfur skeri framhjá skríður öldu.
Kallar: "vinur komdu fljótur
köfum saman - gamli þrjótur".

Nú syndir hjá hin sæmilega síldartorfa
Sælt er líf og fengsæll flóinn.
Ég flaksa vængjum - stekk í sjóinn.

Athugasemdir

[Barði Bárðarson, 15.11.2011 kl. 22:25]

Einatt jeg um internetið

ólmur brása.

Kem jeg þar er kviður standa

kvæði þessi lyfta anda.

Ljóðin öll jeg les og nem þar

lífsins visku

Bergi á miði Braga kátur

Borða með því svið og slátur.

Ríma þessi rennur senn að rauðum enda

Hafðu þökk og haltu bara

hérna áfram.... verð að fara

Barði